20 Nisan 2020 16/6

Selamlar

Meydan okuma ilk yarısına yaklaşıyor. Düzenli yazabilmek, çok güzel. İnsanı ataletten kurtarıyor. Ezgi’ye teşekkür ediyorum, bana çok iyi geldi.

Bugünün konusu; bugünlerde bize ilham veren şeyler.

Malum evdeyiz. Gözlem alanımız daraldı. Ama digital teknolojinin geldiği nokta bize bu daralma hissini yaşatmıyor. Gerçi insanlar uzun süredir dışarıda olsa bile, sadece ekranlara bakarak yaşadıkları için, çok fark etmemiş olabilirler, bu daralmayı. Yanımızdan gelip geçen mevsimleri, insanları, olayları hiç görmeden, sosyal medyanın ve ekranların bize sundukları ile yaşamaya başlamıştık, uzun süredir zaten. Birileri yaşıyor, tecrübe ediyor, okuyor, bizde seyrediyorduk. Belki de bu süreç bize hayatı izlemenin değil, yaşamanın ne kadar kıymetli olduğunu hatırlatır. Umarım nasip olur, çıkarsak kapılardan bu defa daha önce yaptığımız şeyleri bırakır, artık hayatımızı gerçekten yaşamaya başlarız.

Benim canım arkadaşım, alt komşum, küçük kardeşim gibi sevdiğim, edebiyat öğretmeni Nafiacığım, ( fotoğrafta en arkada olan sevimli yüz) geçen gün bu "kapılardan çıkma" imgesi üzerine minik bir yazı yazdı. Benim için çok ilham vericiydi.

Yetinmeyi öğrenmiş olarak çıkacağız kapılardan.

Gereksiz şikayetlerimizi unutmuş olarak,

Herkesi olduğu gibi tüm hataları ile severek,

yanında olarak çıkacağız bu kapıdan.

Ertelediğimiz birlikteliklerimize üzülmüş olarak çıkacağız.

Bir anda her şeyin değişebileceğine inanmış olarak.

Şimdinin değerinin farkına vararak,

Gerçek yalnızlığı, sahte kalabalığı, görmüş olarak çıkacağız kapılardan

Toprağın, suyun, karıncanın, arının kıymetini anlamış olarak,

Kapıdan çıkmanın değerini anlamış olarak çıkacağız.

Benim nahif arkadaşım, gönlünü kaleme döktü. İşin esası mesleğimle ilgili, hobilerimle ilgili dikkatimi çeken başka şeylerde oldu. Ama yazının etkisini dağıtmak istemiyorum. Hayata bakışımızı sorguladığımız demlerdeyiz. O yüzden böyle kalsın istedim. Bu arada "Anne" bitti. Sempatik ama cesur hatun. Sevdim tatlı cadıyı. Gerçekten ilham vericiydi. Haksızlık etmeyip, ondan da bir replik paylaşayım. 😊

Hayat hediyelerini bazen en karanlık ve kuytu yerlerde saklıyor.

Sanırım sadece yeterince cesur olanlara, kendini aramaktan korkmayanlara vermek için.

Şimdi aklıma geldi; dün bir arkadaşım paylaşmıştı. Hayatla ilgili bir tüyo 😊

Birine sormuşlar:

Nasıl zengin oldun?

Demiş ki;

Allah verdi, ben ihtiyacı olana verdim.

Allah verdi, ben ihtiyacı olana verdim.

Yarışılır mı o kazandı.  😊 😊 😊

Adı güzel, kendi güzel peygamber efendimiz, Muhammed Mustafa, bir hadis-i Şerifinde;

“Zekat vermekle mal azalmaz” buyuruyor.

Bu zor zamanlarda, bana bu güzel uyarıyı hatırlattığı için son derece ilham vericiydi.

Normalde Nafia’canın yazısından sonra susacağım dedim ama ilk yazımda da dediğim gibi “ders anlatamayan öğretmen sendromu” yaşıyorum. Hoş görün 😊

Yarın görüşürüz, selametle….