15 Nisan 2020

Selamlar

Sevgili Ezgi; bu dönemin hatırası kalsın diyerek, 15 gün sürecek bir meydan okuma başlattı. Hayat koşturmacası böyle etkinlikleri kaçırmama neden oluyordu ama malum bu ara zamandan bol bir şeyimiz yok.:)) 

Şimdi meydan okumanın içeriği şu, bugünden itibaren ay sonuna kadar her gün bir yazı hazırlayacağız. konuları Ezgi belirledi. sohbete katılmak isteyenler işte buradan bilgi alabilir. İlk günün sohbet konusu işte budur. 

1 . Belki aramıza yeni katılanlar vardır ya da olacaktır. Önce birbirimizi tanıyalım. 

Karantina döneminden önce neredeydin nasıl bir yaşam şeklin vardı, şimdi neredesin ne yapıyorsun, günlerini nasıl geçiriyorsun, neler değişti hayatında bu süreçte? 

Adım Zeynep, 21 yıllık öğretmenim. felsefe grubu öğretmeni. Biliyorum şu an kimilerinin yüzünde bir gülümseme var, çünkü lisede felsefe dersini çok severdi. Kimilerinin yüzünde bir gerginlik, çünkü lisede felsefe dersini hiç sevemedi. :)) Benim derslerim öyledir, orta yolu olmaz. Ya çok sever insanlar, ya da nefret eder. Bu felsefenin başına binlerce yıldır geliyor. Ne yapmaya çalıştığını anlayan herkes, onun açtığı ufka hayran olur ve sevgisi artar. Anlamayan kişiyi, tabularına dokunduğu için tedirgin eder. O da ya kaçar ya da gücü yetiyorsa mücadele eder, felsefeyle.  Çoğu defa zorbalıkla karşılaşmıştır filozoflar, 70 yaşında ölüme mahkum  Sokrates, küçücük canıyla koca hristiyan dünyasının ödünü patlatan Hypatia. Dayanamayıp, parçalarına ayırmışlar o küçücük kadın bedenini. Ezcümle zordur felsefe; yapmakta anlamakta. Başka bir açıdan kurtulamaz  insan felsefe yapmaktan. felsefeyi sevmiyorum diyen bile aslında felsefe yapmaktadır :)) 

Tamam biliyorum, mesleğimi anlatırken abarttım ama kızmayın lütfen. Bir aydır ders anlatamayan öğretmen sendromu yapmışlar, benim suçum değil yani. :)) 

Kayseri'de yaşıyorum, ama Sivas'lıyım. Eşimin görevinden dolayı, Türkiye'nin değişik yerlerinde yaşadık. Zor oluyor bu göçebe hayat ama insan hiç ummadığı kadar gelişiyor. Farklı insanlar, farklı yaşama biçimlerini görmek, kişiye analiz yapma şansı veriyor. Ön yargıların azalıyor, empati gücün artıyor. Bence tüm memuriyetlerde özellikle de il 10 yılda kendi şehrinden hatta kendi coğrafi bölgesinden bile uzakta, farklı bir yerde yaşamalı insan. Devlet tayin yaparken bunu şart koşmalı. Kulağa sanki çok kötü gibi geliyor ilk anda, ama değil. Ben yaşayıp, test ettim. Eşim ve ben birimiz 23, birimiz 24 yaşında memleketten 810km uzakta yaşama başlamasak, bugünkü biz olamazdık büyük ihtimal.  Belki evliliğimiz bile sağlıklı devam etmezdi. Türkiye'de aileler çocuklarına destek olmayı, önlerindeki tüm engelleri kaldırmak olarak algılıyor. Bu şekilde büyüyenler, ailelerinin yanında yaşamaya devam ettiği sürece, gerçek bir yetişkin olma şansını hiç bulamıyor. O yüzden deneye yanıla, düşe kalka büyümediyseniz, çalışma hayatında yalnız kalmak iyidir. Üniversiteyi farklı şehirde okumak insanı bir nebze eğitiyor ama yeterli değil. Hayatının tüm sorumluluğu maddi manevi senin üzerine kaldığı zaman, birde desteğin yoksa, çok yıpranıyorsun ama "oluyorsun" :) 

Üniversite öğrencisi bir kızım var. Ergenliğin çalkantılı dönemi bitti. İki yetişkin hanım modunda giden çok tatlı bir ilişkimiz var, şükürler olsun. Tek çocuğum olacakmış, iyi ki kız olmuş diye hep şükrederim. İstanbul'da okuyor, özlüyorum. Onun büyüme serüveninin seyretmek hep güzeldi. Şimdilerde daha güzel, benden uzakta, çok özlüyorum ama yalnızken bile kendi iç disiplini başarmış, düzenini kurmuş aklı başında bir genç hanım olduğunu görmek beni mutlu ediyor. 

Korona günleri öncesi ben işte buydum. Şimdi malum evdeyiz. Kızımda yanımda. Eşim hala çalışıyor. Dışarı ile temasımız devam ediyor malesef. Bu tedirgin ediyor ama "görelim mevla neyler, neylerse güzel eyler" teslim olduk onun iradesine. 

Günlerim güzel geçiyor. Ben severdim zaten evde olmayı. Günlük yazmaya başladım. Bunlar çok özel zamanlar. Tarihe not düşmek gibi geliyor bana. O yüzden yazıyorum. Dedri Uys'ın tasarımı olan Ubuntu isimli battaniye için aylar önce ip stoklamıştım. Bu süreçte hatırası kalsın diye başladım. Onu örüyorum. Okuyacağımız kitapları listeledik. Öncesinde Yüzüklerin Efendisi serisine yeni başlamıştım. Ona devam ediyorum. Kralın Dönüşündeyim.
Anne with an E;  merak ediyordum ama fırsatım olmamıştı. Onu izlemeye başladık. İlk sezon bitti. 
Derslerimi hazırlamaya devam ediyorum. yani eğitime devam. Digital ortamlar bize destek oluyor. Ama okul sadece bilgi aktarılan bir yer değil. Öyle olunca EBA'dan gönderdiğim ders sunumları ve sorular bize yetmiyor. özledim çocuklarımı. 

Görünürde hayat böyle devam ediyor. Ama düşünsel olarak zihnimde her gün yeni şimşekler çakıyor. Çok ibretlik haldeyiz. Bir araya gelip, güzel şeyler yapmadı insanlar. Zalimin zulmü arttı ve mazlumun Rabbi hesabını sormaya geldi bence. Kendi adıma neredeyim. zalimin yanında mı yoksa mazlumun yanında mıyım. Bu soru aklımı çok kurcalıyor. 
Kimse bu sürecin masumu değil bence. Biz karar alma aşamasında değiliz ama insanların çektikleri sıkıntılara hiç kulak asmadık. Birde zalime kızacağımız yerde, mazluma öfkelendik. Çünkü mazlum gelip, burnumuzun dibine girdi. Konforumuzu bozdu.
 Yerinden yurdundan edilmiş zavallı insanlara karşı sosyal medyadaki öfkeye yıllardır şahit oluyoruz. Yani merhamet etmedik, merhamet bekleyecek yüzümüz yok. Kendimi yaramazlıkta ısrar ettiği için azar işitip, odasında kalma cezası yemiş çocuk gibi hissediyorum. Bakalım ıslah olup mu çıkacağız, yoksa arsızlığa devam mı edeceğiz. Terbiye olan nefislerden olmayı nasip etsin Rabbim. 
Yarın görüşürüz. Selametle.....