son konya hatıraları

selamlar, hayırlı cumalar 

neye niyet neye kısmet dedikleri türden oldu bu sabah. yayının sonunda ne demek istediğim tüm açıklığı ile görünecek :)) şimdi konya gününe dönelim.

konya gününün son saatleri sevgili neslihan'la geçti. biraz daha vakit geçirmek adına işten izin alıp, bize katıldı. dedim ya ilişkilerde nitelik çok önemli. hala hatırlayınca gözlerimden kalp çıkıyor. burası onun favori mekanlarından birisi. araf otel'in çatı katındaki bir cafe. işletme sahibi ciddi zevk sahibi belli. ben cafelerde vakit geçirmeyi çok sevmem normalde. gereksiz gürültü. nargile dumanı falan bana çok rahatsız edici gelir. ama burası öyle bir mekan değil. bir köşeye çekilip kahveni içip kitap okuyabileceğin hemde evden çıkıp havanı değiştirebilecek keyifli bir yer.

o kadar sakin ve kendinle baş başa kaldığın  bir yer ki, ben neslihan ve kızım mekana dağılıp,ismimizin harflerini topladık :)) hiç böyle bir tecrübem yoktu. bir yandan yastık arayıp, bir yandan halimize güldük. ve ben hala gülüyorum hatırladıkça. onca arama çalışmasına rağmen ikinci "E"yi bulamadık. tabi işletme sahibi nereden bilsin, günün birinde adımla poz vereceğim diye çırpınan insanların olacağını :)) ama olur ya, bir mekan açarsak aklımızın köşesinde bulunsun bu ayrıntı.

blog yazma ve okuma alışkanlığımı yeniden kazanmak adına daha önceden okuduğum ve sevdiğim bloglardan hala aktif olanları gezmeye başladım. bir kaç gündür fırsat buldukça derya arkadaşımı geziyorum. her zamanki gibi yine çok zevkli ve üretken. bloğunda karşılaştığım minik kalemlik, bana ilham verdi. çok teşekkür ederim deryacım.

kızlar büyüdükçe annelerine benziyor bence. o yüzden evladınız nasıl olsun istiyorsanız, siz öyle davranın ve sabredin. sonuç istediğiniz gibi olacaktır mutlaka. çünkü ben nasıl annemin kzıysam şüheda'da benim kızım oldu. normalde ben hep yanında bir şeylerle meşgul olurum. kitap okurum, yaptığım biir elişi hep vardır yanımda. sürekli kızım vaktini boşa harcıyorsun. böyle yapma, diyordum. hani çocuklar anne babasını taklit ederdi, yalan söylüyor bu insanlar deyip duruyordum kendi kendime. ama işin sırrı sabırmış. sen sabırla evladına doğru örnek olursan önü sonu evlat sana benziyormuş. bu tatilde net bir şekilde gördüm bunu. kızım okuldan gelince "anne bu sene çarpı işini öğrenmek istiyorum"dedi ben hiçbir şey demeden.iki tane seccade işledi.birde arkadaşına doğum günü hediyesi hazırladı. o çok eğlendi. ben sevinçten kaç köşe olduğumu sayıyorum hala :))
evlat yetiştirmek uzun sancılı ama çok keyifli bir dönem. o senden sen ondan öğrenip, olgunlaşıyorsunuz beraber.

ahhh, işte geldik "neye niyet, neye kısmet" kısmına. bugün benim dersim geç başlıyor. sabah fırına tuzlu bir şeyle yapıp atayım dedim. bugün yola çıkacağız malum. hem yolda yenir, hem şüheda'ya bırakırım diye düşündüm. ama evde hiç bitmeyen şey kabartma tozu bitmiş. peynirli puğaça yapacak ben, oturdum blog yazıyorum. olanda hayır vardır deyip, işimize bakalım artık. erken döneceğim. okuldan akşama kadar vakit var yaparım nasılsa.
şimdi ben okula gider. selametle.....