ağaç ev sohbetleri 25

Ağaç ev sohbetleri 25. Haftaya girdi. Maşallah diyelim hep sürsün 😊 Bu haftanın konusunu, sevgili Deep’ten.

Sohbet konusu:

Temizlik yapmayı sever misiniz? Ev temizliği değil, mafya temizliği değil, kendimizi temizlemeyi. Eşya, çevre, insan, duygu, akıl, kalp, ruh, beden, ilişki temizlikleri yapıp kendimizi temizlemek, hayatımızda boşluklar açmak, yeniden doğmak anlamında. Beynimizi boşaltalım ki yeniden dolabilsin.

Sevgili peygamberimiz, “Temizlik imandandır” diyor.” Temizliği sevmemek diye bir şey tabiki söz konusu değil. Her sağlıklı insan gibi bende hem madden hem manen arınmış yaşamayı severim. Bununla ilgili kişisel çabalarım elbette var.

Normalde ev temizlemeyi çok severim. Bana terapi gibi gelir. Ama yoğun çalışma saatleri, kişisel ilgi ve meraklarım ve en kötüsüde artık yaş almış olmamdan dolayı ev temizliğinde bir yardımcım var. Hem böyle daha iyi oldu gibi. Abla kardeş sıkılmadan aklayıp paklıyoruz her yeri 😊

Ben kalabalıktan nefret eden biriyim. Öyle on tane kazak on tane pantolon bekletmem evde. Sürekli farklı giyeceğim diye bir takıntımda yok. Giydiklerim temiz olsun yeter. Mağaza mağaza gezen, site site dolaşan bir kadın değilim. Sezonluk gider, ihtiyaca göre birkaç parça alırım. Onları alınca eskilerden durumlarına göre ya yıkar ütüler birine veririm, ya da geri dönüşüme gönderirim. Kıyafet ayakkabı ya da çanta konusunda klasik bir hatun değilim.

Benim doyumsuzluğum hobi malzemeleri konusundaydı. Bir yünü merak ediyorsam kesin alıyordum. Ne öreceğimi falan planlamadan. Sırf sevdim diye. 😊 ya da sırf meraktan 😊 bununla ilgili nefis terbiyesi yapıyorum. Başardım diyemem ama yol aldığım kesin.

İnsanlar konusunda ciddi manada seçici biriyim. Çok eskiden beri. Bu seçicilik insanlarla mesafeli olduğum anlamına gelmiyor. Mesleğim gereği, çok fazla insanla muhatabım. Allah kalbimi biliyor, iyi kötü herkese karşı da bir muhabbetim var. Yani insanlara olumsuz önyargılarla yaklaşmam. Öyle olsa hayat benim için çekilmez olur. Ama insanların beni üzebilmeleri kolay olmuyor. Şöyle ki, kalbimin has odası var benim 😊 oraya herkesi almıyorum. Peki has odadan seni üzen çıkan olmadı mı derseniz. Oldu tabi. Çok acı, çok yıpratıcı oldu ama malesef oldu. Fakat benim insan konusundaki güvenli limanım olunca, kolay terk edemiyorum.

Duygu temizliği bunlardan belki de en önemlisi. Vaktinde bir kitapta okumuştum. Hikaye biraz uzunca, özet geçeyim size.  “affetmedikleri insan sayısı kadar bir çuvala patates koyup gezmelerini istiyor hoca, öğrencilerinden. Nereye giderlerse gitsinler, çuvalda onlarla gelmek zorunda.” Hikayenin sonunu tahmin etmek zor değil. Giderek ağırlaşan, zamanla kokuşan patates çuvalı ile gezmek kolay olmuyor. “nasıl kurtuluruz” diye soran öğrencilerine hoca, “ancak affederek” diyor. Aslında içimizde biriktirdiğimiz her olumsuz duygu sırttaki patates çuvalı gibi. Kurtulmakta fayda var. Hem bu dünyada her şey nasiple. Bazı insanlarla, bazı yerlerle nasip kesildikten sonra bırakmak şart. Aksi çok yorucu ve yıpratıcı olabiliyor.

Her ay bir film bir kitap etkinliği kapsamında okuyacağımız kitabı sipariş ettiğimi söylemiştim. 13. günün sonunda gelebildi kendileri. Bir de 7 ya da en geç 9 gün diyorlar. Söylenmek istemiyorum ama bu sipariş beni epey yordu. Şu an elimde esir şehrin insanları var. Öğrencilerimle oluşturduğumuz okuma grubunda okuyoruz. o da bitmeli. İnşallah yakında biter bu kitapta.

Çorap iplerim İstanbul'dan merakımdan aldırdım can “Nilgün’e bayıldım desenine dokusuna.

Çoraptan başka bir şey paylaşayım dedim :) kademeli kazak bir ara fena modaydı. Bende elimdeki angoraları değerlendireyim dedim.

Bu hafta kızım ve tatlı arkadaşı ziyaretime geldi. o nedenle hoş bir yoğunluğum var. Bugün nöbet telaşından sonra vizyondan kalkmadan parazıt'i seyretmeye gidelim dedik. Iyi oldu. Yarın gösterimi bitecekmiş. Çok değişik ve üzerine çok konuşulası bir filmdi. Aklımı toparlasam yazarım inşallah. Şimdilik benden bu kadar. Görüşürüz efendim selametle....