Yarım Kaldık....

Âhhh! 

Şu son günlerde yaşadıklarımıza, hissettiklerime en denk gelen ifade.... 26 Eylül 2020, büyük ailemden kocaman bir parça kopardı gitti.  Benim küçüğüm, kardeşimin eşi kalp yetmezliğinden vefat etti. 

Mehmet, kardeşimin eşiydi ama ondan önce henüz 42 yaşında, 15 yaşında bir oğlu olan, büyük acılar çekmiş 84 yaşında bir annesi olan, dünya iyisi bir adamdı. Herkesin ona daha çok ihtiyacı vardı. 

Haşa yazdıklarım isyan olarak anlaşımasın, Rabb'den gelene boynumuz kıldan ince. Kul olarak annesine, kardeşime, oğluna ve bize sabır düşer. Şükür ki büyükler bunun bilincinde, evladını da toparlamaya çalışıyoruz ama nereden baksan büyük bir acı ile imtihan edildiğimiz bir gerçek. 

Dün ajandama baktım. Plan üstüne plan. Şu tarihte şunu yaparım diye. Nasıl boş geldi, nasıl anlamsız anlatamam. Aslında ilk andan beri bloga yazmayı istedim hislerimi hatta açtım sayfayı ama o an çok manasız geldi. 

Yaşananlar ölüm karşısındaki duruşumu yeniden gözden geçirmeme neden oldu. Rabbim sıralı ve hayırlı ölüm nasip etsin der, büyükler. Bir kere daha idrak ettim, Mehmet'in annesinin acısıyla. Bir şeyi daha fark ettim, olgunlaşmak için daha çok yol yürümem lazım. Mehmet'in annesinin teslimiyeti acıyı yaşama biçimi beni çok etkiledi. Çok üzgün, kalbi kanıyor ama dilinde sadece dua Allah'tan oğlu için mağfiret, kendi için sabır diliyor. Dövünmek çırpınmak yok, ağıt yok, vakarla dağılan kardeşleri topluyor, gelinine destek oluyor. 84 yaşında bu insan. Gencecikken o da eşini kaybetmiş. Yedi çocuğu tek başına büyütmüş ama sağlam duruşunu hiç kaybetmedi kadın.  Peygamber efendimiz " sabrın en hayırlısı, belanın geldiği ilk anda olandır" diyor. Yani Rabbim ecrini seni sınadığı ilk andaki tutumuna göre veriyor. Lütfiye anne imtihanı geçti, Bu duruştan nasip olsun acı karşısında şuurumuzu muhafaza edelim inşallah.

Bu süreçte yaşanan başka bir şeyi de yazmadan edemeyeceğim. Dediğim gibi yeğenim henüz 15 yaşında. Liseye başlayacak. Yağız'cım, erkek çocuktan beklenmeyecek kadar duygusal zekası gelişmiş, empati gücü olan bir çocuktu hep. Daha çok küçükken bile merhameti ile dikkat çeken bir yavruydu. Annesine ekstra yük olmamak adına duygularını göstermiyor pek. Kızımla konuşmuşlar geçen, Arkadaşlarından biriyle bir sürtüşme yaşamışlar sosyal medya üzerinden. Karşı tarafın hakaret etme, intikam alma şekli ruhuma çok ağır geldi. Çocuğa "sus babasız" demiş. 

Nasıl çirkin bir ifade değil mi. İçim kanadı, günlerce uyuyamadım. Yeğenime kıyamam tabii, o çocuğa çok öfkelendim yalan yok. Aslında durum şu ki, bu çocukların ikisine de yazık ama en acınması gereken, o çirkin ifadeyi kullanan çocuk. Bu ifadenin asla kullanılmaması gerektiğini, insanları bu şekilde kırmanın vebalini hiç öğrenmemiş büyüklerinden. Yine peygamber efendimiz "ağızların tadını kaçıran ölümü çokça hatırlayınız" diyor. Faniliğimizi sık sık hatırlamakta fayda var. Daha çok insan olabiliriz bu şekilde. 

Bu koç, benim yeğenim. Aslan gibi sporcu. Daha 15 yaşında böyle. Çok iyi bir kaleci olup, hem babasını hem bizi gururlandıracak inşallah. Güveniyorum, ben ona. Sizde dua edin, Allah iyi insanlara eş etsin, yavrum çok acı çekti. 

Benim acıyı yaşama şeklim genelde kendimi işe vurmak olur. Çok üzgünsem köşeme çekilmek beni iyice dipsiz kuyulara çeker sanki. O yüzden daha çok okur, daha çok örer, daha çok temizlik yaparım genelde. Yine öyle yaptım. Paylaşırım sırasıyla inşallah.

Selametle....