26.10.2021

 Selamlar 

Konu ağır olunca, günün sonunu buldu müsait olup yazmam. Bugün aşk hakkında yazacağız. Hadi Bismillah.

Aşk, malesef elbirliği ile içini boşalttığımız bir kavram. Ama altını çöpe atsa sahibi, altın değerini kaybeder mi.... Onu çöpe atanın nasibine, aptallık, ahmaklık düşmüştür. Aşk ve kavramın içini boşaltan bizlerin arasındaki ilişki de böyle. O hala çok kıymetli, onun kadrini bilmeyen bizim nasibimize düşen ise ahmaklık...

Aşkın aslı, ilahi aşktır. Önce yaradanın kuluna duyduğu aşk, bu aşkı fark edip, kulun yaradanına duyduğu aşk. Gerçek olan aşk işte bu. Kulun kula beslediği aşk ise bu gerçek aşkın mecazıdır. Platon'un mağara benzetmesine olduğu gibi, gerçeğin bir gölgesidir.

Peki mecaz diye kıymetsiz midir? Haşa, elbette kıymetsiz değildir. Fakat tıpkı duyular evrenini bilgisi gibi, bozulmaya, yanılmaya hatta hırpalanmaya mahkumdur malesef. Ondan sebep, aşk dünyamızda birazda ızdıraptır. Aşk acısı diye bir kavram üretmişizdir mesela. 

Benim en garipsediğim sorulardan biri de " aşık oldun mu" sorusudur. Garipserim; çünkü, olmak fiilinde iyi kötü bir bilinç hali vardır. Bir seçimden söz ederiz. Aşk, bence bilinçli, bir tercih değildir. Kişi aşık olmaz, aşka düşer bence. Bilinçli tercihlerde mantık devrededir ama aşk mantığın devre dışı kaldığı bir alana tekabül eder. 

Aşkın tensel bir boyutu elbette vardır. yetişkin insanlarız, bunu yadsıyacak değiliz ama iki insan arasındaki bu tertemiz duyguyu, sadece tensel manada okumak ve beklentiyi bu noktada sabitlemek, işte baştaki metafora dönecek olursak, altını çöpe atan ahmaklar işte onlardır. Zannımca oradaki baskın duygu aşk değil, sahip olma dürtüsüdür. Ve nefsi her arzu, tatmin edildikten sonra cazibesini yitirir. 

İnsan nasibinde varsa düşüyor aşka. 

Yarın görüşmek üzere, selametle....