Konya'da Son Gün

 Selamlar

Konya'da ikinci günümle geldim :)) Ev sahibemiz, ALES sınavına girecek olunca, bizi belediyenin tesislerinden biri olan Japon parkına bıraktı. Daha önceki Konya ziyaretimde uğrayıp, çok beğendiğim bir mekan olmuştu. Kızlara kahvaltıyı orada etmeyi önerdim. Güzel keyifli bir kahvaltı oldu. Park zaten çok güzel, maşallah. Baharda, sakuralar açtığında görmeyi çok istiyorum ama bir türlü doğru mevsimi tutturamıyorum :)) 

Sevgili Gonca, Eskişehir'den gruba katılmıştı. Hepimize, bal kabağı ve kahve tonlarında ip almıştı. Motifçiler bir araya gelmişken, birlikte tığ tutalım, yeni iş başlayalım, dedik. birlikteliğin yarattığı sinerjiye inanarak. Bakalım bu sene nasıl bir etkinlik bizi bekliyor. 

Japon parkından sonraki durak, Kelebekler Vadisi oldu. İç Anadolu'nun göbeğinde yapılmış, trpopik bir bahçe. Kelebeklerin serbestçe dolaştığı bir mekan. Yani, kelebekleri camın arkasından seyretmiyorsunuz. Onlar rahatça etrafta uçarken, siz onların mekanına misafir oluyorsunuz. Omzunuza, kafanıza bir kelebek konması an meselesi yani :)) 

Kelebekler vadisinin duygusunu bir fotoğrafla anlatmak çok zor. Ancak video ile anlatılabilir. Ama ben hala video eklemeyi beceremiyorum 🙈

İnstagram aleminde hobi malzemeleri satan sayfalara aşinaysanız, Güneş Yün ismini bilirsiniz. Sevgili Gonca'nın çokça alışveriş yaptığı bir mekan. Güneş Yünü bulup tavaf etmezsek, haccımız yarım kalacaktı. hahahahah O nedenle navigasyonu açtık, vurduk kendimizi Konya sokaklarına. 

Yüncü ziyaretimize, sınavdan çıkan Neslihan'da katılabildi. Kutsal görevimizi yaptık. Sevdiğim bir model için, Kayseri'de bulamayacağım iplerden de aldım. Yakında o iplerle öreceğim cicilerle gelirim size :)) 

Mekan gerçekten çok güzel. Dolu dolu. İnsan nereye döneceğini şaşırıyor. Çok baştan çıkarıcı :)) 

Sevgi'yle ben bu hırkaya bayıldık. Örülecekler listesine aldım bile :) 

Sonra ne mi oldu? Her güzel şey gibi bitti. 😏 Dönüş yolculuğu başladı. 

Neslihan, harika bir ev sahibiydi. Kendimi kardeşimin evinde gibi hissettim. her şey için buradan da teşekkür etmeliyim diye düşünüyorum. Harikasın NESLİCAN, İyi ki tanıdım seni. 💗

Konya- Kayseri arası, takriben 5 saat falan. Aksaray'da mola verdik. Bu defa uslu kızlar olup, çiçek fidesi çalmadık :) Çorba ve çay içmekle yetindik :) 

Yolculuk sırasında, Emanet'in seyredemediğimiz bölümüne baktık. Dizide de, aşk, öfke, çaresizlik, fedakarlık son gaz devam etmekte. Birileri kalbin dilini bilmem, nasıl konuşur haberim yok demişti ilk sezon. Fena halde öğreniyor o dili, hayırlı mübarek olsun :)) 

Eve döndüğüme sevinen birileri, şımarıklığın dozunu fena halde artırdı :)) 

Hava da beni karşılama telaşına girdi sanki. Hafif ama istikrarlı, "en sevdiğim şekliyle" yağmur başladı. Motif grubumdan  Gönül'ün hediyesi olan mumluğa, Gonca'nın hediye ettiği kupa, yeşil çay ve evimin huzuru eşlik etti. Geçen hafta pazar günün hikayesi de budur efendim. görüşmek üzere, selametle...