neler birikmiş öyle...

selamlar

yeni bir hafta daha başlıyor. zaman ne garip bir kavram. dünya hayatı için elzem ama bir o kadar da aldatıcı. Kayseri'ye taşınalı 10 yıl oldu. Nazile'yi tanıyalı 9 yıl. Şüheda İstanbul'a gideli 2.5 yıl. bu resimleri yapalı 2 yıl. ama bana neden dün gibi geliyor bunca zaman.

İşte, ""aslolan "an" dır." diyenler. ne kadar haklı. öte yandan "an"ı değerlendirmek, "an"ı yaşamak, denildiğinde, hedonist dünyalılar "an"ı zevk ve sefa ile doldurmak olarak algılayıp zamanla ilgili başka bir yanılgının içine düşüyorlar. 

Bence aslında "değeri bilinen anlar", işin sonunda yorgunluk olsa bile bir şeyler ürettiğimiz anlardır. Aynı zamanda ara ara hayal kırıklıkları yaşasak bile, insanlardan ümidi kesmemek, dost biriktirmek en iyisidir.
Neye niyet, neye kısmet bir yazı oldu. kalan iplerin değerlendirildiği bir battaniyeyi anlatacakken, fotoğraftaki ayrıntılar beni duygulandırdı zannımca. balkon duvarımızı süsleyen tablolar canım kızımın ilk yetişkin yılının hatırası. bizden uzakta geçirdiği ilk yılda katıldığı resim atölyesinde yaptığı resimler. tamam çok profesyonel değil ama manen çok kıymetli.
koltuğun üstündeki battaniye ise 9 yıllık bir dostluğun ete kemiğe bürünmüş hali, günün sonunda ki resimde hikayesini anlatacağım :))

İskender Pala okumak, insanın hem aklına hem gönlüne iyi geliyor. Kalp bitti. zihnimde ve damağımda, muhteşem cümlelerin lezzeti hala çok yeni. tavsiye edilir.

Değerli insanlara "D"

Nahif insanlara "N" işlenir efendim

şaka bir yana, hiç ummadığım şekilde hayatıma giren ve hiç ummadığım şekilde kalbime iyi gelen iki dosta benden hatıra kalsın istedim. sevgili Derya ve sevgili Neşe sizi tanıdığım için çok mutluyum. iyi ki tanıştık. her şey için yine yeniden teşekkürler.

işteeeee günün sonu ve hikayesi;
instagram ve pinterest gibi platformlar, yaratıcı zekalar için acayip ufuk açıcı olabiliyor. bu işlenmiş elekleri o platformlarda görüp, yapmazsam dünyanın sonu gelecek zannıyla  (hahaha ) hemen 3 tane elek aldım. gelgelelim benim yakını görememe durumum işimi cidden zorlaştırdı. gözlük bile yeterli olmadı. elek parladı ve ben hayal kırıklığı ile kalakaldım. 1,5 yıldır falan elekleri nereye koyacağımı ne yapacağımı düşünmekten iyice daraldım. bir aydınlanma anında, benim eski komşum, eskimeyen dostum Nazile geldi aklıma neden olmasındı. benden çok daha genç gözler, benden daha becerikli o eller bu kasnaklara hayat verebilirdi.
benim kasnaklarla başımın dertte olduğu dönemlerde o da evdeki iplere bir düzen vermek istiyor ama tığ işinden sıkıldığından tecrübesi az olduğundan bir türlü başaramıyordu. hadi dedim hadi, gel güçlerimizi birleştirelim.
sonuç, onun çok sevdiği bir battaniyesi, benim karşısında kahve içmekten keyif aldığım seyirlik bir köşem oldu. yaşasın kadın dayanışması. :))

ben daha fazla oyalanmadan gideyim. o koltuğun başında duran kitabın yarına bitmesi lazım.
selametle...