çanakkale geçilmez

“BENİM GÖZLERİM GÖRECEĞİNİ GÖRDÜ”
O gün Boğaz tabyaları arasında en çok iş gören ve en çok hasara uğrayan Rumeli Mecidiyesi Bataryası oldu. Sabahtan beri muharebenin en şiddetli anlarında dahi iki sahil arasında gidip gelmekten çekinmemiş olan Müstahkem Mevki Komutanı Cevat Paşa, tabyanın feci durumunu haber aldığı zaman yine motora atlayıp Çimenlik İskelesi’nden karşı sahile hareket etti. Cephaneliği berhava olan tabyanın durumu hazindi. İstihkam yıkıntıları arasında dolaşmakta olduğu sırada bir ağacın altına uzanmış olan bir askerin hali dikkatini çekti ve yanına gidip
” Ne var evlat ?” diye sordu.
Nefer hemen yerinden fırlayıp esas duruş vaziyeti aldı. Çünkü sesi tanımıştı. Ama gözleri başka tarafa bakıyordu.
” Gözlerine bir şey mi oldu oğlum?”
O zaman nefer tok sesiyle ” Üzülmeyin efendim” diye cevap verdi. ” benim gözlerim göreceğini gördü” ( Evet düşman gemilerine tam isabet kaydedilmiş ve “Ocean” destroyeri hareket edemez hale getirilmişti.)
Cevat Paşa sessiz sessiz ağlıyordu.

her 18 mart akşamı içime hem hüzün hem gurur ve adını koyamadığım bir dolu duygu hücum eder. hüzünlüyüm tokatta 15 liler geliyor türküsünü söyletecek kadar küçük yaşta şehit olan ecdadım için hüzünlüyüm mezuniyet törenleri şehadetleri olan atalarım için ve gururluyum o insanlarla aynı soydan gelmekten düşünceliyim onlara layık olamama kaygısından........